Iмя Анатоля Кляшчука добра вядома ўсім прыхільнікам лірычнага беларускага краявіду. Але фатограф у сваей творчасці шмат увагі надае і вобразу звычайнага чалавека, нашага сучасніка, якога не мінулі ўсе хібы гісторыі нашай краіны. Спадзяемся, што мы адчынім невядомую старонку творчасці выдатнага майстра для ўсіх аматараў беларускай фатаграфіі.

З цыкла «Встречи с легендами».




- Па традыцыі - крыху пра сябе... З кім маем справу?

- Есць на Случчыне веска Вынiсцы,
зараз ее пераiначылi у Вынiшчы.
Там я нарадзiўся, а жылі на ўскраіне Слуцка .
Але менавіта веска была маей стыхіяй. Усе жыцце туды цягнуся.
Потым - Слуцкая школа нумар 9.
Пасля армiі паехаў ў Мiнск. Першае месца работы - 407 авiярэмонтны завод.
Хацеў паступаць у палiцех. Хадзiў на падрыхтоўчыя курсы,
але зразумеў, што грамадзянскай будоўляй займацца не буду.
Сам не ведаў, што хацеў. На той момант ужо бегаў, нешта здымаў
бацькіным фатаапаратам «Масква-5».
Здымаў адну-дзве стужкi у год.
Пленку трэба было праявiць. Нам з братам было цiкава, як гэта робiцца,
а бацька казаў: «Не мешайце!». Чым больш ен так казаў,
тым больш нам было цiкава! Забараняў нам браць фатаапарат.
А я быў такi, што калi што браў ў рукi - яно ламалася.
У школе пайшоў у фотагурток, ва ўсіх былi «Смены-8»,
а начальнiк мне даў «ФЭД-2».
I нешта адразу зламалася.

Чытьць далей >>>